Ήταν 15 Σεπτεμβρίου του 1938, όταν ο σπουδαίος γλύπτης Γιαννούλης Χαλεπάς, μία από τις πιο εμβληματικές μορφές της νεότερης ελληνικής τέχνης, άφησε την τελευταία του πνοή. Ο Χαλεπάς, που γεννήθηκε το 1851 στον Πύργο της Τήνου, ήταν μέλος μιας οικογένειας μαρμαρογλυπτών, γεγονός που του προσέφερε από μικρή ηλικία επαφή με την τέχνη και τον κόσμο του μαρμάρου. Πολύ γρήγορα, το ταλέντο του φανερώθηκε, κάνοντάς τον έναν από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες της εποχής του.
Ο Χαλεπάς ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία στο Σχολείο των Τεχνών της Αθήνας και σύντομα απέκτησε υποτροφία από το Πανελλήνιο Ιερό Ίδρυμα Ευαγγελιστρίας της Τήνου για να συνεχίσει τις σπουδές του στην Ακαδημία του Μονάχου. Η παραμονή του εκεί αποτέλεσε μια καθοριστική περίοδο για την τέχνη του, καθώς οι γλυπτικές του ικανότητες εκτοξεύθηκαν. Από την αρχή, η δουλειά του χαρακτηριζόταν από μια ασυνήθιστη ωριμότητα και συναισθηματικό βάθος, κάτι που αποτυπώθηκε στα πρώιμα έργα του, όπως η «Φιλοστοργία», ο «Σάτυρος που παίζει με τον Έρωτα» και, φυσικά, το μνημειακό έργο «Η Κοιμωμένη», που φιλοξενείται στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών και θεωρείται μέχρι σήμερα ένα από τα αριστουργήματα της ελληνικής γλυπτικής.
Παρά την επιτυχία του, η ζωή του Χαλεπά δεν ήταν εύκολη. Ο γλύπτης αντιμετώπισε σοβαρά ψυχικά προβλήματα, τα οποία οδήγησαν στην προσωρινή διακοπή της δημιουργικής του πορείας για πολλά χρόνια. Μετά από μια μακρά περίοδο νοσηλείας και απομόνωσης στην Τήνο, η υγεία του βελτιώθηκε και άρχισε να δημιουργεί και πάλι στα τέλη της ζωής του, όταν εγκαταστάθηκε στο σπίτι της ανιψιάς του Ειρήνης Χαλεπά στην Αθήνα.
Παρά την αναγνώριση που έλαβε για το έργο του εκείνα τα χρόνια, ο ίδιος παρέμεινε προσηλωμένος στο πάθος του, προσπαθώντας να καλύψει τον χαμένο χρόνο της περιόδου που δεν μπόρεσε να δημιουργήσει. Έζησε τα τελευταία του χρόνια δουλεύοντας ακατάπαυστα, με αφοσίωση και δημιουργική ένταση.
Στις 15 Σεπτεμβρίου 1938, ο Γιαννούλης Χαλεπάς ζήτησε από την ανιψιά του ένα ποτήρι νερό, καθώς βρισκόταν ξαπλωμένος στο δωμάτιό του, στο σπίτι της στην οδό Δαφνομήλη 35. Όταν εκείνη επέστρεψε, ο μεγάλος γλύπτης είχε ήδη φύγει από τη ζωή, αφήνοντας πίσω του μια τεράστια πολιτιστική κληρονομιά.
Η μορφή του Χαλεπά συνεχίζει να εμπνέει καλλιτέχνες και μελετητές της τέχνης μέχρι σήμερα, ενώ τα έργα του αποτελούν σύμβολα της νεότερης ελληνικής γλυπτικής και πηγή θαυμασμού και προβληματισμού για την ανθρώπινη ψυχή, το ταλέντο και την αδυσώπητη σχέση μεταξύ δημιουργικότητας και ψυχικών προκλήσεων.
