Επιμέλεια: Δέσποινα Δαϊλιάνη
Η Εύα Παπαδοπούλου συγκεντρώνει στο πρόσωπό της όλα εκείνα τα στοιχεία της καλλιτέχνιδας που δεν εφησυχάζεται κι αναζητά τις διεξόδους στην τέχνη που εκπροσωπεί.
Η ίδια γαλουχήθηκε σε ένα καλλιτεχνικό οικογενειακό περιβάλλον. Έχοντας διαγράψει μία μακρά πορεία εικαστικών «ανησυχιών» κι αναζητήσεων, κατέληξε –τυχαία, όπως παραδέχεται- να επεξεργάζεται και να σμιλεύει το υλικό που προσδίδει την απόλυτη ελευθερία στην έκφρασή της· το μάρμαρο.
Η Εύα Παπαδοπούλου είναι η πρώτη καλλιτέχνιδα που εισήγαγε, στη δημιουργία έργων τέχνης, τα θραύσματα μαρμάρου. Πριν, όμως, καταλήξει στο σημείο αυτό, στη «φαρέτρα» της περίοπτη θέση κατείχε η κατασκευή κοσμημάτων.
«Κάτι έχω να πω κι εγώ, να αφήσω ένα μικρό στίγμα στη σύγχρονη ιστορία μας»
Το μάρμαρο είναι το υλικό που με κάνει να εκφραστώ όπως θέλω. Δεν συναντάω δυσκολία στο να το επεξεργαστώ, να το δουλέψω, να το προσαρμόσω σε αυτό που θέλω να κάνω. Γι’ αυτό είναι, για ‘μένα, ένα εύκολο υλικό.
Με ενθουσιάζει το γεγονός ότι χρησιμοποιώ, ας πούμε, το πεντελικό μάρμαρο, το οποίο έχει μια ιστορία. Νιώθω να το επαναχρησιμοποιώ κι εγώ στους σύγχρονους καιρούς, με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο από αυτόν που το χρησιμοποίησαν. Κάτι έχω να πω κι εγώ, να αφήσω ένα μικρό στίγμα στη σύγχρονη ιστορία μας.
«Όταν είναι κάτι τόσο αληθινό, που το βγάζεις από μέσα σου, δεν πιστεύω ότι μπορεί να αποτύχει»
Έχω μεγαλώσει μέσα σε μία καλλιτεχνική οικογένεια. Ο πατέρας μου έχει χυτήριο στην Αθήνα, στα Βριλήσσια, εκεί που είναι και το δικό μου εργαστήριο τώρα πια. Συνεργάζεται με όλους τους Έλληνες αλλά και καλλιτέχνες του εξωτερικού· με Γαλλία κι Ολλανδία συγκεκριμένα. Έχω ζήσει τους καλλιτέχνες και τη δουλειά τους από κοντά. Μπήκα στα εργαστήριά τους και δούλεψα μαζί τους.
Μεγαλώνεις σε μία καλλιτεχνική οικογένεια και λένε ότι είναι αναπόφευκτο να ασχοληθείς με αυτό. Έψαχνα όλη μου τη ζωή να βρω τι με εκφράζει πραγματικά και νιώθω τυχερή. Κάποιοι δεν το βρίσκουν ποτέ.
Από ό, τι έχω καταλάβει στη ζωή μου, έτσι όπως την έχω χαράξει, θέλει να ρισκάρεις. Ούτε κι εγώ ήμουν σίγουρη ότι αυτό θα πετύχει. Αλλά όταν είναι κάτι τόσο αληθινό, που το βγάζεις από μέσα σου, δεν πιστεύω ότι μπορεί να αποτύχει.
«Η πρώτη σειρά που έκανα, εμπνέεται από τη φύση»
Η έμπνευση είναι κάτι πολύ προσωπικό για κάθε καλλιτέχνη. Η μητέρα μου γεννήθηκε στη Σκύρο. Κι έχει πολύ έντονο το στοιχείο της παράδοσης αυτό το νησί. Οπότε υπάρχουν, υποσυνείδητα, και στοιχεία παράδοσης σε αυτό που κάνω. Εμπνέομαι από αυτά, μου δίνουν ενέργεια οι σκέψεις κι αυτό που βιώνω σε αυτόν τον τόπο.
Το έργο μου το βλέπω να προσαρμόζεται στην αρχιτεκτονική. Δεν κάνω μικρά γλυπτά ή μικρά έργα τέχνης. Ό, τι σκέφτομαι ή φαντάζομαι, είναι μεγάλης κλίμακας.
Με εμπνέει η φύση. Οι φόρμες της. Την παρατηρώ, μπορεί να μου δώσει μια ιδέα. Γι’ αυτό και η πρώτη σειρά που έκανα, την οποία ολοκληρώνω, εμπνέεται από τη φύση. Περιλαμβάνει δέντρα, τοπία, επιτοίχια τοπία, έπιπλα. Έχω κάνει μια σειρά με χρηστικά αντικείμενα, τα οποία εμπνέονται επίσης από αυτήν. Όλα από μάρμαρο.
Μεγάλωσα μέσα στο χυτήριο όπου το υλικό μας ήταν ο χαλκός, το μέταλλο. Δεν είχα φανταστεί, όμως, ότι μπορώ να υλοποιήσω την ιδέα μου με κάποιο άλλο υλικό.
“Η Εύα Παπαδοπούλου έχει βρει έναν απρόσμενο τρόπο για να φέρει αντιμέτωπες τη βαρύτητα της ιστορίας με την ελαφρότητα των εικαστικών πρακτικών που διασπώνται και ανασυντίθενται στην στροφή μιας καινούργιας χιλιετηρίδας της τέχνης και της γνώσης των έργων του ανθρώπου και της πραγματικότητας του φυσικού κόσμου”
(«Οι ψηφίδες της ιστορίας και τα θραύσματα της υλικότητας του κόσμου, στα έργα της Εύας Παπαδοπούλου», Ντένης Ζαχαρόπουλος)
«Με την ψηφίδα, που είναι πάρα πολύ αιχμηρή και λεπτή, μπορείς να αποδώσεις κίνηση στο έργο»
Στη γλυπτική θα ταξινομούσα τον εαυτό μου. Μου αρέσει και ο όγκος, ψάχνω τον όγκο. Η τεχνική που έχω καθιερώσει είναι κάτι το οποίο έχει ξεκινήσει από ‘μένα. Το έχω «ανακαλύψει» μέσα από τη δουλειά.
Η ψηφίδα που χρησιμοποιώ είναι ένα υλικό το οποίο, κατά την επεξεργασία του μαρμάρου, πετιέται. Δεν έχει καμία χρήση. Το ανακάλυψα εντελώς τυχαία, στα μαρμαράδικα κοντά στη γειτονιά μου.
Είναι ένα αντικείμενο το οποίο επεξεργάζεται από τα εργοστάσια και τους τεχνίτες του μαρμάρου για να παράξουν ένα συγκεκριμένο μοτίβο και, στη συνέχεια, αυτήν την ψηφίδα την πετάνε. Με την ψηφίδα, που είναι πάρα πολύ αιχμηρή και λεπτή, μπορείς να αποδώσεις κίνηση στο έργο.
Υπήρχε ένα μεταμοντέρνο κίνημα στην Ιταλία, τη δεκαετία του ’60, το οποίο λεγόταν «Arte Povera» («Φτωχή Τέχνη»). Αυτοί οι άνθρωποι έκαναν τέχνη της εποχής με όλα τα «άχρηστα» υλικά. Μέσα σε αυτήν τη φιλοσοφία είναι κι αυτό. Βρήκα, λοιπόν, αυτό το υλικό που με έκανε να δημιουργήσω κάτι το οποίο το παρατήρησα, και διαπίστωσα ότι έχει μια πιο προσωπική ταυτότητα. Κι έτσι το καθιέρωσα.
Και για τους ανθρώπους που είναι μέσα στην τέχνη, είναι κάτι καινούριο. Γι’ αυτό το κοιτούν, το περιεργάζονται και τους ενδιαφέρει.
«Πιστεύω ότι, ανάλογα με τις φάσεις της ζωής σου, υπάρχει και κάποιος καλλιτέχνης που σε εκφράζει»
Όταν ήμουν πιο μικρή, μπορεί να μου άρεζε ένας καλλιτέχνης ο οποίος έκανε πολύ μοντέρνα γλυπτά ή τελείως αφαιρετικά. Τώρα εκτιμώ έναν καλλιτέχνη ο οποίος είναι ακαδημαϊκός, που μπορεί να κάνει ένα πορτρέτο απόλυτα ρεαλιστικό.
Πιστεύω ότι, ανάλογα με τις φάσεις της ζωής σου, υπάρχει και κάποιος καλλιτέχνης που σε εκφράζει.
Σε αυτήν την φάση που βρίσκομαι και ασχολούμαι με το μάρμαρο, παρακολουθώ κάποιους και με εμπνέουν με έναν τρόπο. Η Τζόρτζια Ο’Κιφ, ας πούμε, ήταν μια Αμερικανίδα ζωγράφος η οποία έκανε σε όλη της τη ζωή λουλούδια και τοπία. Ο τρόπος που τα παρουσίαζε, προσεγγίζει πολύ τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνω κι εγώ κάτι.
«Ένας άνθρωπος που διαμορφώνεται από την τέχνη, καταλήγει να είναι ένας όμορφος άνθρωπος»
Η τέχνη είναι τρόπος ζωής. Έτσι μεγάλωσα, δεν είναι ότι προσπάθησα να μπω σε έναν τέτοιο χώρο. Οι προσλαμβάνουσές μου από την παιδική ηλικία με διαμόρφωσαν. Και νιώθω πολύ τυχερή.
Ένας άνθρωπος που διαμορφώνεται από την τέχνη, καταλήγει να είναι ένας όμορφος άνθρωπος. Αντικρίζεις όμορφες εικόνες κι αυτό σε πλάθει, σου δημιουργεί μια αισθητική.
Εάν δεν είσαι αληθινός, το κοινό το αντιλαμβάνεται. Το βλέπει. Και δεν θα ξεχωρίσεις και ποτέ, θα καταλήξεις να κάνεις κάτι που κάνει και κάποιος άλλος. Όταν είσαι αυθεντικός, έχεις έναν τρόπο «γραφής». Δεν μπορεί να γράψει κάποιος με τον τρόπο που γράφεις εσύ. Τo DNA σου είναι μοναδικό. Έχεις το προσωπικό, δικό σου αποτύπωμα.
Ο καλλιτέχνης είναι ο μόνος άνθρωπος που δείχνει στο κοινό αυτό που είναι. Κανένας άνθρωπος, σε κανένα επάγγελμα, δεν εκτίθεται με τέτοιον τρόπο. Πρόκειται για αυτό που σε προβληματίζει, που θες να δείξεις ότι αγαπάς. Για αυτό που σε επηρεάζει και το οποίο σε καθορίζει.
INFO
Έως τα τέλη Αυγούστου, η Εύα Παπαδοπούλου συμμετέχει σε μια ομαδική έκθεση με έργα της συλλογής της P gallery sculpture στη Σκύρο.
Επίσης, θα συμμετάσχει με την P gallery sculpture, στις 19-22 Οκτωβρίου, στο σαλόνι της διεθνούς φήμης Moderne Art Fair στο Παρίσι.
Δείτε, ακόμα: https://www.homofaber.com/en/discover/discover-eva-papadopoulou.
