– Κωνσταντίνος Γιαζιτζόγλου, Διευθύνων Σύμβουλος ΓΕΩΕΛΛΑΣ ΑΜΜΑΕ, Αντιπρόεδρος Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων
«Υπάρχει έλλειψη πολιτικής βούλησης για την ανάπτυξη του ορυκτού πλούτου της χώρας μας», επεσήμανε ο Προέδρος του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων, σε πρόσφατη εκδήλωση με δημοσιογράφους. Δυστυχώς, το φαινόμενο δεν είναι ούτε καινούργιο, ούτε αποκλειστικά Ελληνικό. Το 2012 η ΕΕ ανακοίνωσε την πρώτη λίστα για τις κρίσιμες ορυκτές πρώτες ύλες. Η νέα πολιτική για τις ΟΠΥ, σε συνδυασμό με την με την (επαν)εκβιομηχάνιση της Ευρώπης, στόχευε σε ανάπτυξη με γεωπολιτική ανεξαρτησία. Μέχρι σήμερα, δεν έχει γίνει κανένα ουσιαστικό βήμα προς την υλοποίηση της. Ευχάριστες ανακοινώσεις σε ανώδυνες συνεντεύξεις τύπου, συνοδευόμενες από μελέτες για το τι θέλουμε να κάνουμε, χωρίς καμία αναφορά στο πως θα το κάνουμε. Την ίδια στιγμή, δώδεκα χρόνια μετά την υιοθέτηση της Εθνικής Πολιτικής για τις ΟΠΥ, αντίστοιχη είναι και η «άκρα του τάφου σιγή» της Ελληνικής πολιτείας.
Την δεκαετία του ‘60, τα εγκαίνια ενός λιγνιτωρυχείου ή ενός εργοστασίου ήσαν πρώτο θέμα σε όλες τις ειδήσεις. Στρατιές πολιτικών, κάθε βεληνεκούς, κόμματος και χρώματος, έσπευδαν να φωτογραφηθούν «μπροστά σε εκσκαφείς και καμινάδες». Σήμερα, απέχουν άπαντες διακριτικά από κάθε μορφής εκδήλωση του κλάδου μας. Η αιτία είναι μάλλον απλή. Η εξορυκτική δραστηριότητα δεν είναι αρεστή στους ψηφοφόρους, άρα κάθε συσχετισμός με αυτή παράγει μόνον αρνητική δημοσιότητα και έχει πολιτικό κόστος.
Ο κλάδος των ορυκτών είναι θύμα στερεοτύπων. Η πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό κάποιου, όταν μιλάμε για εξόρυξη, είναι οι ορατές πληγές των παράνομων λατομείων του περασμένου αιώνα (πολλά από τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για κρατικά έργα, εν γνώσει του κράτους) και μια παμπάλαια μπουλντόζα που αγκομαχάει για να σκάψει, βγάζοντας ένα μαύρο σύννεφο καπνού από την εξάτμιση της. Το ότι αυτή η εικόνα απέχει πολύ από την σημερινή πραγματικότητα, το γνωρίζουν λίγοι. Για αυτή την άγνοια πρέπει να αναγνωρίσουμε και την δική μας ευθύνη, αφού ως κλάδος δεν προβάλουμε επιτυχώς την σημερινή, εντελώς διαφορετική πραγματικότητα.
Είναι δεδομένο ότι εξόρυξη θα προκαλέσει όχληση, με όποιον τρόπο και αν γίνει. Όπως όχληση προκαλεί ο τουρισμός, οι μεταφορές, η εκτροφή ζώων, η απόθεση των αστικών αποβλήτων μερικών εκατομμυρίων κατοίκων μιας μεγαλούπολης. Όπως όχληση και μάλλον άσκοπη, προκαλεί η μετακίνηση με ένα υπερμεγέθες και ενίοτε απορυθμισμένο αυτοκίνητο, μέσα στον αστικό ιστό !! Όχληση προκαλεί, σε γενικές γραμμές, κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα. Το ερώτημα είναι αν αξιοποιούνται οι διαθέσιμες τεχνολογίες, ώστε να ελαχιστοποιηθεί αυτή η όχληση. Για την εντός των ορίων της ΕΕ εξόρυξη, αυτό είναι βέβαιο. Από εκεί και πέρα, είναι επιλογή της κοινωνίας αν θα αποδεχθεί αυτή την όχληση, ώστε να απολαύσει το παραγόμενο αγαθό.
Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στην χρησιμότητα των ορυκτών για τον άνθρωπο. Υπάρχουν 85 δισεκατομμύρια λόγοι, όσοι είναι και οι τόνοι που καταναλώνουμε σε ετήσια βάση. Μπορούμε άραγε να έχουμε τα ορυκτά αυτά χωρίς όχληση. Δυστυχώς, για αρκετές δεκαετίας, καλλιεργήθηκε η ψευδαίσθηση ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Τα τελευταία τριάντα χρόνια η ΕΕ μείωσε τις εκπομπές ρύπων κατά 30%, «εξάγοντας» μεγάλο μέρος της βιομηχανικής και εξορυκτικής δραστηριότητας εκτός Ευρωπαϊκού εδάφους. Ταυτόχρονα, αύξησε τον όγκο των εισαγομένων από την Ασία αγαθών κατά 4000%. Προφανώς, οι – πολλαπλάσιοι – ρύποι που προέκυψαν από την παραγωγή αυτών των αγαθών σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη δεν μας αφορούν. Αρκεί να μην τους βλέπει ο ψηφοφόρος.
Στην εκδήλωση που προαναφέρθηκε, ο Πρόεδρος του ΣΜΕ έκανε επίσης δημόσια λόγο για την «Έλλειψη αναγνώρισης της σημασίας του εξορυκτικού κλάδου». Φοβάμαι ότι παραβίασε ανοιχτές πόρτες, μιλώντας σε μια Ευρώπη που δεν κατόρθωσε να αντιληφθεί ούτε την σημασία της ενεργειακής της αυτονομίας, ακόμα και μετά από τις αλλεπάλληλες «πετρελαϊκές» κρίσεις.
Το βέβαιο είναι ότι η κοινωνία μας δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς ορυκτά. Ταυτόχρονα, ο πλανήτης δεν θα επιβιώσει, αν αυτά τα ορυκτά δεν εξορυχθούν με βιώσιμο τρόπο. Από την άλλη πλευρά, όπως μάθαμε από τις πρόσφατες κρίσεις, η ΕΕ δεν μπορεί να εξαρτάται -μονοπωλιακά – από συγκεκριμένες τρίτες χώρες. Η μόνη λύση είναι η ουσιαστική αξιοποίηση των ορυκτών πόρων που βρίσκονται σε Ευρωπαϊκό έδαφος . Οτιδήποτε άλλο είναι απλά «στρουθοκαμηλισμός».
Πηγή: energypress.gr
