Φτωχές εξαγωγές
Οι συνέπειες της απρόσκοπτης εκροής των μαρμάρινων όγκων είναι πολλαπλές. Ο άμεσος αντίκτυπος είναι η έλλειψη πρώτων υλών για την εγχώρια αγορά, σύμφωνα με τον Shehra. Ακόμη και αν είναι διαθέσιμη η πρώτη ύλη, οι αγοραστές του Πακιστάν πρέπει να ανταγωνιστούν τους Κινέζους αγοραστές για τους δικούς τους φυσικούς πόρους, τους οποίους οι περισσότεροι δεν μπορούν να εφοδιαστούν λόγω της αύξησης των τιμών που προκαλεί η Κινεζική ζήτηση.
Ο Saifullah Naqvi, αντιπρόεδρος του All Karachi Marble Industries Association, αναφέρει “Στους εγχώριους αγοραστές απομένουν μάρμαρα δεύτερης και τρίτης κατηγορίας”.
Ο Tariq Anis εξηγεί “Παίρνουμε ξοφάρια και λατύπες που χρειάζονται περισσότερη δουλειά για την κοπή τους. Περίπου το 80% είναι απλώς άχρηστο. Αφού το κόψουμε από τις έξι πλευρές για να το μετατρέψουμε σε τετράγωνο, μένουμε μόνο με ένα μικρό κομμάτι που μπορεί να χρησιμοποιηθεί”.
Σύμφωνα με μια ερευνητική έκθεση που συντάχθηκε από την κρατική τράπεζα του Πακιστάν με τίτλο “Προϊόντα από μάρμαρο και μάρμαρο”, η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας Πακιστανικού μαρμάρου, ωστόσο, το μάρμαρο που εξάγεται στην Κίνα περιλαμβάνει επίσης και ήμι – επεξεργασμένο μάρμαρο, το οποίο στη συνέχεια επανεξάγεται από την Κίνα με την αντίστοιχη προστιθέμενη αξία, γεγονός που πλήττει σε σημαντικό βαθμό τη μαρμαροβιομηχανία του Πακιστάν”.
Ο Hashwani αναφέρει ότι “Επιπλέον απώλειες μαρμάρου προκύπτουν κατά την παραγωγή από το γεγονός ότι η πλειοψηφία των εξορύξεων μας γίνεται μέσω ανατινάξεων. Με την πρωτόγονη αυτή μέθοδο χάνεται περίπου το 80% του μαρμάρου”.
Ο Tariq Anis συνεχίζει “Η Κίνα, από την άλλη πλευρά, παίρνει τετραγωνισμένους όγκους, δεν καταβάλλει επίσης κανένα τέλος εξαγωγής στο Πακιστάν και τα ναύλα που πληρώνουν οι Κινέζοι για τη μεταφορά με πλοίο είναι μόνο 50 δολάρια ανά εμπορευματοκιβώτιο”.
Ενώ το Πακιστάν καλοδέχτηκε με προνόμια τις κινεζικές εταιρείες (οι οποίες απολαμβάνουν επίσης προνόμια από την κυβέρνησή τους), οι εγχώριοι επενδυτές δεν έχουν καμία υποστήριξη από την Πακιστανική κυβέρνηση, θέτοντάς τους περαιτέρω μειονεκτήματα έναντι των Κινέζων.
Ο Badar Iqbal, πρόεδρος του All Karachi Marble Industries Association, δήλωσε ότι “Πληρώνουμε 30,5% σε φόρους. Θέλουμε να εισάγονται στο Πακιστάν σύγχρονα μηχανήματα και η κυβέρνηση να μας τα παραχωρεί με μίσθωση”.
Ο Tariq επιμένει ότι “Υπάρχει επίσης δασμός για την εισαγωγή μηχανημάτων τελευταίας τεχνολογίας ο οποίος πρέπει να τερματιστεί. Η χαμηλή αξία της Πακιστανικής ρουπίας δεν βοηθά τις εισαγωγές του απαιτούμενου εξοπλισμού”.
Ο Haroon Rashid λέει ότι η ένωσή του προσπάθησε να ωθήσει τις υπόλοιπες βιομηχανίες παραγωγής εξοπλισμού να αλλάξουν τις πολιτικές τους. “Πήγαμε στο Heavy Tools Industry Taxila και τους είπαμε ότι όλες αυτές οι μηχανές που κατασκευάζουν οι Ιταλοί και οι Κινέζοι, δεν είναι διαστημόπλοια. Τους ζητήσαμε να ανακατασκευάσουν αυτές τις μηχανές τοπικά για εμάς, αλλά δεν το κατάφεραν. Ζητήσαμε από την κρατική τράπεζα υποστήριξη, αλλά τα οικονομικά μοντέλα που έχουν αναπτύξει δεν είναι κατάλληλα για μικρές ή μεσαίες επιχειρήσεις διότι ζητούν εγγύησεις που εμείς δεν μπορούμε να παράσχουμε. Δεν υπάρχουν δάνεια με ευνοϊκούς όρους. Όσο για τον ιδιωτικό χρηματοπιστωτικό τομέα, δεν γνωρίζουν καν πώς να κάνουν ένα οικονομικό και ασφαλιστικό μοντέλο για τη βιομηχανία μας”.
Ο επακόλουθος αντίκτυπος της εξαγωγής ακατέργαστου μαρμάρου στην Κίνα είναι ότι απλά εμποδίζει την τοπική βιομηχανία να αναπτύξει ικανότητα εγχώριας προστιθέμενης αξίας. “Σήμερα, η μαρμαροβιομηχανία είναι βασικά μια μεταπρατική βιομηχανία” και σύμφωνα με τα λόγια του Rashid, “δεν βοηθάει καθόλου τη χώρα”.
Ο Haroon Rashid υποστηρίζει ότι “Το μεγαλύτερο μειονέκτημα της εξαγωγής πρώτων υλών είναι ότι – ναι, υπήρξε” ανάπτυξη “- αλλά δεν συνέβαλε στη δημιουργία θέσεων εργασίας ή στην ανάπτυξη του τομέα. Τα εργοστάσια απασχολούν πολλούς ανθρώπους και όχι τα λατομεία. Αλλά αν έχεις λατομείο τότε τι να το κάνεις το εργοστάσιο”.
Ο Saifullah Naqvi απαιτεί “Θέλουμε οι πρώτες ύλες μας να σταματήσουν να πηγαίνουν στην Κίνα”. Ο Tariq επιμένει λέγοντας ότι “Η προστιθέμενη αξία πρέπει να παραμένει εδώ”. Ο Shehra συμπληρώνει “Αυτό σημαίνει ότι αυτομάτως θα δημιουργηθούν εργοστάσια, θα υπάρχουν περισσότερα λατομεία που θα ανοίξουν και θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας για την τοπική κοινωνία”. Ενώ ο Tariq διερωτάται “Πώς μπορεί να αναπτυχθεί η βιομηχανία μας διαφορετικά;”
Ο Haroon Rashid αναφέρει ότι “Δεν λέω ότι δεν πρέπει να υπάρξουν εξαγωγές, αλλά υπάρχει άλλος τρόπος για να το κάνουμε”. Ο Rashid συνιστά να υπάρχει μια εξαγωγική ποσόστωση: μόνο το 30% των εξαγωγών να είναι μαρμάρινοι όγκοι, ενώ το 70% να είναι με προϊόντα προστιθέμενης αξίας που παράγονται τοπικά. Τέτοιες προτάσεις υποβλήθηκαν στην κυβέρνηση, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση, σύμφωνα με την παρωχημένη Πακιστανική πραγματικότητα, χαρακτηρίζονταν από νεποτισμό, επιτρέποντας στους ισχυρούς παίκτες να απομυζήσουν χρήματα από ένα προβληματικό σύστημα.
Ο Tariq ισχυρίζεται ότι “Για παράδειγμα, η Παγκόσμια Αναπτυξιακή Εταιρεία Πακιστάν (Pakistan Stone Development Company – PASDEC), η οποία ιδρύθηκε για την προώθηση του τομέα, ανέπτυξε μόνο τα λατομεία των μεγάλων ονομάτων χωρίς να ωφελήσει κανέναν άλλον”.
Ο Hashwani επιβεβαιώνει ότι “Οι προνομιούχοι έλαβαν άδειες εκμετάλλευσης για τα λατομεία τους ενώ τα μηχανήματα που προμήθευσε η κυβέρνηση χρησιμοποιήθηκαν μόνο στα συγκεκριμένα λατομεία. Αν ρίξετε μια ματιά στις άδειες εκμετάλλευσης που δίνονται στη Sindh, θα καταλάβετε ότι δόθηκαν με πολιτικά κριτήρια και όχι αξιοκρατικά”.
Με τις αβέβαιες πολιτικές δεν υπάρχει έλεγχος στις εξαγωγές και τις εισαγωγές. Η εκροή ακατέργαστων μαρμάρων έχει σαν αποτέλεσμα την εισροή τελικών προϊόντων κορυφαίας ποιότητας. Δεδομένου ότι η ανάπτυξη της τοπικής βιομηχανίας είναι ασταθής και δεν δημιουργείται εγχώρια προστιθέμενη αξία, η εισαγωγή προστιθέμενης αξίας έχει διπλό κόστος. Πέραν της διεθνούς αγοράς, οι Πακιστανοί παραγωγοί δεν μπορούν να είναι ανταγωνιστικοί στη ίδια τους την χώρα λόγω της εισροής Ισπανικών και Ιταλικών προϊόντων. Αυτό σημαίνει ότι οι τοπικοί παραγωγοί βρίσκονται εκτός κατασκευαστικών έργων όπως η Bahria Town και η DHA City. Ο Tariq λέει ότι “Σχεδόν όλα τα μάρμαρα που τοποθετούνται σε αυτά τα έργα εισάγονται”. Ο Hashwani συμπληρώνει “Επειδή σε κάθε μεγάλο έργο απαιτείται σταθερή ποιότητα και συνέπεια, οι Πακιστανοί αδυνατούν να αντεπεξέλθουν”.
Ο Tariq απαιτεί την αλλαγή στην πολιτική εισαγωγών σε ευθυγράμμιση με την απαίτηση για αλλαγή στην πολιτική εξαγωγών και πιο συγκεκριμένα εκείνη την αλλαγή που θα επιτρέπει στις εγχώριες επιχειρήσεις να μεταλλαχθούν από εμπορικές, που προωθούν μόνο όγκους, σε βιομηχανίες επεξεργασίας. Ο Tariq λέει ότι πρέπει να υπάρχει φόρος επί των τελικών προϊόντων. Το ποσό σύμφωνα με τον Saifullah πρέπει να είναι αρκετά υψηλό έτσι ώστε όσοι ενδιαφέρονται να εισάγουν να το σκέφτονται 10 φορές περισσότερο.
Ο Tariq λέει ότι “Ο φόρος επί του ακατέργαστου μαρμάρου δεν θα πρέπει να είναι τόσο υψηλός επειδή η επεξεργασία του γίνεται εδώ. Αυτό σημαίνει ότι θα αξιοποιηθεί το εγχώριο ανθρώπινο δυναμικό δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας”.
Η σκανδαλώδης σταθερή εκροή ακατέργαστου μαρμάρου προς στην Κίνα και η ανυπαρξία εγχώριας βιομηχανίας ικανής να δημιουργήσει προστιθέμενη αξία σημαίνει ότι στην πραγματικότητα “η Κίνα αγοράζει τις πρώτες ύλες μας, τις επεξεργάζεται και την πουλάει ως Made in China στον υπόλοιπο κόσμο”, λέει ο Saifullah.
Ο Tariq λέει ότι “Η Κίνα διαθέτει σύγχρονη τεχνολογία την οποία κατασκευάζει μόνη της. Επεξεργάζονται τα μάρμαρα με χαμηλό κόστος και τα προωθούν σε χαμηλότερες τιμές από εμάς. Ακόμη και αν πρόκειται για Πακιστανικό μάρμαρο που επεξεργάζεται και πωλείται στην Κίνα, οι αγοραστές προτιμούν να πάνε στην Κίνα για να το αγοράσουν παρά να έρθουν εδώ. Αν οι άνθρωποι δουν πώς είναι τα μηχανήματά μας και πώς δουλεύουμε, δεν θα επιλέξουν να κάνουν τις παραγγελίες εδώ”.
Ο Hashwani, από την άλλη πλευρά, λέει ότι το Πακιστανικό μάρμαρο δεν πωλείται από τους Κινέζους ως Made in China. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Κίνα εξάγει επεξεργασμένο μάρμαρο που προέρχεται από το Πακιστάν. “Κάποιοι το αποκαλούν εισαγόμενο μάρμαρο, κάποιοι άλλοι το αποκαλούν Black and Gold ενώ κάποιοι το αποκαλούν Αφγανικό και δεν ντρέπονται γι ‘αυτό”.
Ο Tariq καταγγέλλει ότι “Οι εξαγωγείς μας, όταν βγαίνουν για να ανταγωνιστούν στη διεθνή αγορά με την Κίνα, ουσιαστικά τους αντιπαλεύουν με τα δικά τους προϊόντα. Δεν μπορούμε καν να τους ανταγωνιστούμε, αφού δεν έχουμε την ικανότητα να επεξεργαζόμαστε τις πρώτες ύλες μας”.
Οι ποσότητες Πακιστανικού μαρμάρου που εξάγονται από την Κίνα είναι δύσκολο να εξακριβωθούν, διότι είναι δύσκολο να βρεθούν στοιχεία. Οι ποσότητες μπορεί να είναι μικρότερες από εκείνες που καταναλώνονται εγχώρια στην Κίνα, αλλά αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι “όποιος αγοράζει πρώτες ύλες, το όφελος της προστιθέμενης αξίας πηγαίνει σε αυτόν” παραδέχεται ο Haroon Rashid και είναι σίγουρο ότι η Κίνα αποκομίζει τα κέρδη. “Αν το μάρμαρο παραμείνει εδώ και επεξεργαστεί εδώ, θα παραμείνει και η επωνυμία του Πακιστάν”, λέει ο Saifullah.
Οι ελπίδες του Πακιστάν, για έλεγχο των κοιτασμάτων μαρμάρου στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον (ίσως και ποτέ) δείχνει να είναι ευσεβής πόθος χάρη στον Οικονομικό διάδρομο Κίνας – Πακιστάν (China Pakistan Economic Corridor – CPEC).
Ο Tariq αναφέρει ότι “Η τοπική βιομηχανία θα υποφέρει πολύ. Η μεγάλη ανησυχία είναι ότι ο CPEC θα επιτρέψει στους Κινέζους να αναπτύξουν αποθήκες στο Πακιστάν, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα χρειάζεται καν να εισάγουν, αφού όλα τα υλικά θα είναι ήδη εκεί στην διάθεση τους. Θα διεισδύσουν ακόμη περισσότερο. Θα έχουμε την Κίνα στο κεφάλι μας, τι άλλο από αυτό περισσότερο να ήθελαν;”
Αναφερόμενος στην “αλλαγή του παιχνιδιού”, ένας άλλος μεγάλος φόβος είναι ότι η ανάπτυξη που σχετίζεται με το CPEC θα πολλαπλασιάσει τον νεποτισμό. Ο Tariq λέει ότι το CPEC είναι “για εκείνους που θέλουν να ελέγξουν το χρήμα και για αυτούς που θα κλείσουν συμβόλαια”.
Ο Badar Iqbal, πρόεδρος του All Karachi Marble Industries Association, αποφεύγοντας το γεγονός ότι η Κίνα θα αυξήσει την παρουσία της λέει ότι “Η Κίνα πρέπει να δημιουργήσει κοινές επιχειρήσεις με το Πακιστάν αντί να απορροφά τις πρώτες ύλες μας. Παίρνουν τα πράγματα από εδώ στην Κίνα και στη συνέχεια στις διεθνείς αγορές. Γιατί δεν μπορούν να κατασκευαστούν εργοστάσια εδώ μαζί μας; Θέλουμε με κάποιο τρόπο να συνεργαστούν μαζί μας σε εταιρικές σχέσεις, ειδικά στο Καράτσι”.
Ο Tariq επίσης συμφωνεί “Η κυβέρνηση θα πρέπει να αναγκάσει τους Κινέζους να μην μπορούν να διευθύνουν τις επιχειρήσεις τους μόνοι τους. Πρέπει να υπάρξει εταιρική σχέση με τους Πακιστανούς έτσι ώστε να μπορέσουμε να αναπτυχθούμε”.
Οι λεπτομέρειες και οι ιδιαιτερότητες του CPEC δεν έχουν γνωστοποιηθεί δημοσίως, συνεπώς κάποιοι πρέπει να αναλάβουν την πρωτοβουλία και να ζητήσουν από την Πακιστανική κυβέρνηση να αποκαλύψει τους όρους των συμφωνιών με τις κινεζικές επιχειρήσεις που θα συσταθούν στο πλαίσιο της CPEC.
Εάν το παράδειγμα της μαρμαροβιομηχανίας μας διδάσκει κάτι,υπάρχει μια ομίχλη αδιαφάνειας κάτω από το CPEC που πρέπει να ξεκαθαριστεί πριν οποιαδήποτε συμφωνία αποτυπωθεί στο χαρτί.
Το πρώτο μέρος του άρθρου μπορείτε να το διαβάσετε εδώ
Πηγή: www.dawn.com
